Mijn dochter Britt kwam heel snel ter wereld. De geboorte duurde maar iets meer dan 3 uur en dat voor een eerste kind!
Britt is hooggevoelig met een sterke wil.
Ik merkte bij het kraambezoek voor het eerst dat mijn kind het niet fijn vond om door iedereen vastgehouden te worden. Dit liet ze merken door heel hard te huilen en ik kon haar niet troosten. Ik dacht: Wat is er aan de hand? Ook als ik dan probeerde om haar te voeden, dan wilde ze dit niet. Ze was heel onrustig, helemaal ontdaan. Ik wist het niet en voelde me zo machteloos; ik werd er zelf verdrietig van! Je gaat twijfelen aan jezelf: Doe ik iets niet goed?
Later viel het me op dat het altijd gebeurde nadat ze door allerlei verschillende mensen was vastgehouden tijdens kraamvisite. Ze bleef maar huilen, totdat ik haar in bad deed. Meteen werd ze relaxter, dat vond ze heel fijn. Nu, jaren later, snap ik dat dat komt omdat je in bad je prikkels kunt kwijtraken, ze letterlijk van je af kunt wassen.
Terug naar Britt. Eigenlijk liet ze al heel duidelijk merken dat ze het helemaal niet fijn vond om bij iedereen te zijn. Relaxed was mijn dochter niet. Het leek ook of er altijd een soort van alertheid was. Ze sliep heel weinig, keek altijd met grote ogen rond als ik haar haar zat te voeden. Ook spuugde ze veel en het leek of ze buikpijn had. Ook had ze een voorkeurshouding naar links.
We zijn toen met Britt naar een osteopaat gegaan, vooral voor het spugen en de voorkeurshouding. Daar heeft ze 4 behandelingen gehad en probiotica voor haar darmstelsel. Daarna had ik een ander kind: De voorkeurshouding, de buikpijn en het spugen verdween, maar het alerte en het altijd bezig zijn, dat bleef.
Britt had ook last van uitslag op haar gezicht en lijf. De huisarts kon niet precies zeggen wat het was. Iets in mij zei dat het van haar voeding kwam dus probeerden we andere voeding, waar de eiwitten verknipt in zaten en de uitslag verdween…
In het begin nam ik haar overal mee naartoe en liet ik haar in de kinderwagen-bak slapen. Dit leek goed te gaan. Ik legde dan haar knuffelbeer over haar oogjes heen, maar echt slapen deed ze niet en dan begon ze te huilen. Al snel merkte ik dat dat niet fijn was voor haar, dat ze heel veel prikkels opdeed en daar niet vanaf kwam.
Ik ben zelf iemand van regelmaat en structuur en merkte dat Britt dit ook veel fijner vond. Ik ging meestal ‘s-morgens wel even weg met haar maar was dan wel in de middag weer thuis voor haar middagslaapje. Ik plande niet te veel dingen op een dag. Veel mensen en ook vriendinnen begrepen mij niet helemaal. “Hoezo? Je kan toch gewoon nog even blijven want dat is gezellig?” Of: “Je kindje kan toch ook in de kinderwagen slapen?”.
Het is moeilijk om als moeder van je eerste kindje je grenzen aan te geven aan anderen. Maar uiteindelijk leer je dat wel. Mijn vriendinnen hadden ook kinderen en die kinderen konden dat wel, dus waarom mijn kind niet?
Britt kon ook al heel snel praten. Toen ze anderhalf jaar oud was zei ze al hele zinnen. Ook had ze temperament. Ik merkte al snel dat ze een hele sterke wil had. Zelf zei ze vaak ‘Nee’ en ze wilde altijd alles op háár manier. Hierin heb ik echt mijn weg moeten zoeken.
Hoe klein ze ook was, ze wilde dat ik haar alles uitlegde. Ik merkte dat ze veranderingen moeilijk vond en op elke verandering moest ik haar voorbereiden. Als we bijvoorbeeld naar mijn moeder gingen wilde ze tot in detail alles van te voren weten: waar we naar toe gingen, of er nog meer mensen waren, en zo jam wie dan, etc. Dit bood haar houvast.
Ik heb haar altijd overal mee naartoe genomen en haar altijd begeleid en voorbereid. Dit deed ik bijvoorbeeld met carnaval door te verkleden (thuis), filmpjes te kijken, boekjes te lezen, carnavalsmuziek te luisteren en daar samen op te dansen, van alles over carnaval te lezen en te vertellen. Ik heb haar uitgelegd hoe carnaval op het kinderdagverblijf zou gaan, wat ze daar gingen doen, bijvoorbeeld hossen, met ballonnen spelen, serpentines uitblazen. En wat serpentines dan zijn en hoe je het gebruikt (dit deed ik dan thuis ook). Ditzelfde geldt ook voor andere gebeurtenissen, zoals sinterklaas, kerst en pasen.
Als ze jarig was vertelde ik wat er ging gebeuren en maakte ik haar feestje niet te lang. Ook zorgde ik ervoor dat ze nog vóórdat ze naar bed ging even rustig kon spelen met haar cadeautjes en zo kon ontprikkelen. Of door haar lekker in bad te doen.
Net als iedereen doet met zijn kinderen, gingen wij ook wel eens naar een indoor speelparadijs, waar ook echt heel veel prikkels zijn voor hooggevoelige kinderen.
Waarom ik dit allemaal deed? Nou, als je kind straks groter wordt moet het ook met de maatschappij meedoen. Daar zijn ook heel veel prikkels en als ze daar nooit mee om leren gaan kunnen ze dat als ze groot zijn ook niet.
Het slapen bleef moeilijk, maar ook haar in slaap krijgen was heel lastig. Als ze uiteindelijk sliep, dan werd ze vaak midden in de nacht weer wakker en begon ze te huilen (al was hier een andere reden voor waar ik pas na 9 jaar achter kwam).
Naarmate Britt ouder werd was nog beter te zien dat ze eigenlijk ook heel gevoelig was en een sterke wil had. Als iemand zich pijn deed ging ze helpen en kusjes geven. Maar op een stoeltje zitten of een werkje maken; dát was heel moeilijk voor Britt.
Mijn vriendinnen vertelden dan dat hun kindje lekker voor de TV of in een hoekje met een knuffel of boekje tot rust kwam, maar bij Britt was dat niet zo. Britt was altijd in beweging. Trampoline springen, rennen, fietsen, knutselen en nog veel meer. Ik wist niet beter en deed gezellig met haar mee, totdat ik zwanger was van haar zusje. En toen zij geboren werd merkte ik pas het verschil…
In mijn volgende blog zal ik vertellen over hoe dit is verder gegaan. Klik hier om naar deel 2 te gaan.